بسیاری از ما به هنگام بروز یک حادثه یا رویداد کیفری، بی اختیار به یاد شماره فوریت‎های پلیسی، 110 می‎افتیم و هنگامی که یک رویداد مخل امنیت در خانه یا محل کار ما روی می‎دهد، نیاز مبرمی به یک نیروی امنیت ساز پیدا می‎کنیم اما شاید کمتر به این موضوع فکر کرده باشیم که اساساً چرا به پلیس نیاز پیدا می‎کنیم؟ تفکر درباره پاسخ این پرسش، پرده از این حقیقت بر می‎دارد که باید «آگاهی‎های پلیسی و اجتماعی» دربین مردم نهادینه شود؛ ما موظف به حفاظت از متعلقات مادی و معنوی‎مان هستیم که در نتیجه آن، اساساً زمینه وقوع اکثر اعمال مجرمانه از بین برود.
در شرایطی که فضای مجازی به‎عنوان یک بستر ارتباطی همیشه فعال، عمده تعاملات اجتماعی امروز ما را در برگرفته‎است، نمی‎توان توجه به مسائل امنیتی را تنها در ارتقای قفل درب منازل و اتومبیل ها محدود کرد ، بلکه محیط اطلاعاتی وسیع و بی‎پایانی که در فضای سایبر ما را احاطه کرده و با «توهم» کنترل داشتن بر آن، خصوصی‎ترین اطلاعات خود را هم در آن به امانت می‎گذاریم، شکاف امنیتی به مراتب خطرناک‎تری را برای سارقان و کلاهبرداران فراهم می‎کند.
با وجود چنین وضعیتی، «خوش بینی» بدترین راهکاری است که در مواجه با خطرات فضای مجازی میتوان اتخاذ نمود. درمیان پرونده‎های پرشماری که روزانه در پلیس فضای تولید و تبادل اطلاعات تشکیل می‎شود، چه بسیار مواردی که فقط به خاطر یک اعتماد ساده اموال و دارایی‎های یک شهروند سرقت شده یا خطرناک‎تر از آن، برباد رفتن آبرو و اعتبار یک فرد حتی ارتباطات عاطفی درون یک خانواده را دچار خدشه نموده‎است. در موارد خاص، ممکن بود که سارقانِ سیم کارت‎های دورانداخته شده که از شماره چندتن از شهروندان سوء استفاده می‎کردند، در تحقق مقاصد شوم ناکام بمانند اگر و فقط اگر مالکان آن سیم کارت‎ها، پیش از دور انداختن‎شان فقط با یک پیامک ساده و ارسال کدملی به سرشماره 3000150 سیم کارت‎های خود را لغو امتیاز می‎کردند.
طرح این پرسش ضروری است که چرا همچنان شاهد مراجعات گسترده مردم به دلیل سوء استفاده یک فرد از اطلاعات بانکی آن‎ها (فیشینگ) هستیم درحالی که مرتباً کارشناسان پلیس فتا در رسانه‎های عمومی درباره الزامات امنیتی استفاده از درگاه‎های پرداخت الکترونیک در اینترنت سخن می‎گویند؟ چرا همچنان بسیاری از همشهریان و هموطنان ما به افراد ناشناس اعتماد می‎کنند و کارت‎های بانکی خود را به همراه رمز به آنان می‎سپارند؟ پاسخ به این پرسش‎ها همگی ریشه در «ناآگاهی»‎هایی دارد که باید با فرهنگ سازی و خصوصاً توجه بیشتر به حوزه‎های آموزشی نسبت به رفع آن اقدام نمود.
پلیس فتا همواره درتلاش بوده تا در راستای تعهدات خود برای حفاظت از مردم دربرابر آسیب‎های مجرمانه فضای سایبر عمل نماید. همکاران ما در این حوزه دانش را با تخصص پیوند داده و کمر به ریشه‎کن کردن کلاهبرداری‎ها بسته اند اما واقعیت این است که تحقق این هدف مقدس یک امر دوجانبه میان مردم و پلیس است که گرچه از یکسو، پلیس فتا در آن مجدّانه به پیش می‎رود اما از سوی دیگر، مردم نیز باید به میدان بیایند. با اطلاع از اینکه سرور بسیاری از پیام رسان‎ها در خارج از کشور قرار گرفته و تلاش برای رهگیری ردّ سارقان اطلاعات خصوصی مردم با عدم همکاری خارج نشینان مواجه می‎شود، آیا هنوز زمان آن نرسیده که در کنار استفاده از کالای ایرانی در منازل خود، استفاده از شبکه‎های پیام‎رسان داخلی را هم بر خود فرض بدانیم تا علاوه بر حمایت از تولیدات ملی و صرفه‎جویی چشمگیر در هزینه‎های ارتباطی‎مان، افرادی که با نیت سوء استفاده درحال رصد فعالیت‎های ما در فضای مجازی هستند، خود زیر ذره بین پلیس فتا قرار بگیرند؟
با نگاه دقیق‎تری می‎توان دریافت که مطلقاً هیچگاه نمی‎توان از گزند سرقت اطلاعات شخصی و سوء استفاده‎های مجازی مصون ماند. تنها رعایت توصیه‎های پلیس فتا و توجه به مباحث حوزه امنیت سایبر است که می‎تواند راه‎های نفوذ کلاهبرداران را ببندد و کسانی را که به نیت سوء استفاده از غفلت ما در فضای مجازی آنلاین هستند، ناکام گذاشت.
انتهای پیام/